Sevgili Oktar Hocamız,
Annemin teşhisi konduktan sonraki çok hızlı işleyen ve bizi de psikolojik olarak da çok yıpratan bir dönemde aklımıza gelen ilk isim sizdiniz. Annemin çok ciddi bir doktor fobisi varken muayenehanenize geldiğimiz ve annemin sizi ilk defa gördüğü gün bu süreci çok kolay atlatacağımızı hissetmiştim. Doktorluğunuz zaten sizi tanıyan, bilen, sizinle yolu kesişmiş tüm hastaların ve yakınlarının, tüm tıp dünyasının takdir ettiği, hemfikir olduğu tartışılmaz alanınız.Mesleğinizin piri olduğunuz aşikar.Doktorluğunuzun yanında bu süreçte hastalarınızı atlatacakları fiziksel badirelerden evvel aynı zamanda yaşayacakları psikolojik sürece de dahil etmekte gösterdiğiniz maharet takdire şayan. Zira, kapıdan girdiğimiz andan itibaren hastayla ve hasta yakınlarıyla kurduğunuz iletişim, samimiyet mesleğinizin de ötesinde gösterilebilecek empati yeteneği kısaca “insanın halinden anlamak”.İnsanın halinden anlamak bu zorlu süreçte hastaya verilebilecek en güzel, en anlamlı destek aslında.Bu duruma, muayenehanenizde ve hastanede bulunduğumuz tüm süreçte her yaş grubundaki hastalarınızla adeta anların yaşlarındaymış gibi yaptığınız sohbetlerden,onlarla kurduğunuz göz temasından ve psikolojik olarak çok gerekli olan empati yeteneğinizden dolayı bizzat şahit oldum.Ameliyatımızın öncesi, ameliyatımız ve sonrası siz ve başarılı ekibiniz bize o kadar çok destek oldunuz ki…
O maharetli ellerinizin ve güzel kalbinizin ihtiyacı olan herkesle bir gün kesişmesini gönülden diliyorum.Allah size de hep güzellikler yaşatsın. Sağlıkla kalın…
